Catalogue entry

• Figure composition: 
  • fairground »

This work, whose subject is taken from the eponymous poem by Stéphane Mallarmé, is known to us through various articles by Kasper Niehaus. On the occasion of the 1920 exhibition, he wrote his first criticism of the artist’s work and gives us this detailed description of the painting: "[…] The paintings shown in the studio are all of a more recent date. The ꞌDéclaration foraineꞌ takes its subject from a poem by Stéphane Mallarmé in which the poet shows us a portrayal of the ultimate healthy French woman as a wonder never before seen at the fair. In this painting, this robustly healthy woman is seen standing and raised in the middle of the fair’s tent, plainly indicated by a paltry red curtain. At this time the fairground crier, well positioned, praises the spectacle. The two spectators in the lower left corner of the painting are very well depicted. One of them throws a greedy glance toward this Eve-like figure, who, although naked, is not unchaste and does not make us hate women, while the other looks at her with a purer astonishment. The painting is constructed in a solid and strong manner, but not just only that like many modern works today are, this construction shows the homeplace of life […]"¹

It is thanks to this article that we are able to attribute preparatory drawings from a sketchbook to this lost painting (fig.1).

1. "[...] De schilderijen in het atelier geëxposeerd zijn allen van lateren datum. De ꞌDéclaration foraineꞌ is geschilderd naar aanleiding van een gedicht van Stephane Mallarmé, waarin do dichter de laatste gezonde vrouw van Frankrijk als een nooit gezien wonder op de kermissen laat kijken. Op het schilderij staat deze van gezondheid overvloeiende vrouw op een verhevenheid in het midden van do kermistent, — bescheidenlijk aangeduid door een armelijk rood gordijn —; terwijl de spelrecommamdeur in de juiste houding zijn kijkspel aanprijst. De twee toeschouwers, die den linkerbenedenhoek vullen, zijn zeer fijn gevonden. De een kijkt met gierige blikken naar deze Eva, die nog naakt voor onze oogen kan gaan zonder schaamteloos te zijn en ons tot vrouwenhaters te maken, terwijl do ander haar in zuiverder verwondering aanschouwt. Het schilderij is hecht en sterk gebouwd, maar het blijft hier niet bij als in zoovele moderne kunst, deze bouw is de woning van het leven. [...]" (Niehaus 1920).